7 en 8 mei (finale!)
Door: Patricia van de Ven
Blijf op de hoogte en volg Patricia
09 Mei 2016 | Spanje, León
7 mei naar Villadangos del Parano
Vannacht hondsberoerd wakker geworden: de gamba’s met knoflook waren niet goed gevallen. Vanochtend leek het nog helemaal niks: ik kon geen eten of koffie zien of ruiken. Hebben, zo beroerd als ik was, wel Gunter en Bob uitgezwaaid. Gelukkig knapte ik in een uurtje weer op. Want Mick had besloten toch te willen wandelen. We moesten in ieder geval Leon uit, want het is zaterdag en op de een of andere manier zijn dan alle hotels, hostels, hostals en albergues volgeboekt. Vannacht tussen 3 en 6 was het ook al erg onrustigin de stad.
Dus we wandelen naar de volgende stop buiten Leon en besluiten verder te wandelen zolang zijn teen niet protesteert. Wat resulteert in een reguliere 20 km dagtocht alwaar we de andere 2 weer treffen. Vanavond afscheidsavond ( nog een keer) en morgen zwaai ik de boys uit en ga zelf terug naar Leon met de bus. Het is mooi geweest: ik heb 500 km in de benen en afscheid nemen moet toch een keer…
Ik heb een plekje geboekt in albergue San Francisco voor zondag om af te kicken van ruim 3 weken albergues en hostels.
Deze nacht in een albergue bij de entree naar Villadangos. Een nét geopende albergue, een beetje vreemd, we kunnen er niet goed de vinger op leggen, maar zeker vriendelijke mensen, weinig peregrino’s en prima slaapplekken. Later horen we dat dit 2 maanden geleden nog een “club” was… nu snappen we waarom er een bidet in iedere kamer staat en waarom er geen ramen in de kamers zijn ;-) haha. Hoewel weinig frisse lucht ( maar dat heb je bijna nergens bij het slapen) heerlijk geslapen.
8 mei retour naar León en Finale!
Vanochtend wederom afscheid genomen, nu van alle 3 de Guys. Ik benijd ze niet, want het is naar, nat weer. Ik heb aan Mick een sorrow stone meegegeven om achter te laten op de Cruz de Ferro om af te rekenen met oud verdriet.
Ik wacht nog een paar uur in de bar van deze voormalige club voordat ik de bus naar Leon kan nemen en overdenk deze laatste weken.
Het is indrukwekkend geweest, mooie ontmoetingen, prachtige mensen, fijne gesprekken, lachen en huilen, genieten en afzien, af en toe een prachtige natuur, iedereen zijn eigen verhaal, 23 dagen, 500 km, waarvan 75 zonder rugzak, 140 uur wandelen, 2 paar versleten sokken, 5 paar oordopjes,19 pelgrimsmenu's, veel Spaanse ontbijten, daarna vaak eieren met spek om het ontbijt goed te maken, veel bananen en magnesium en electrolyten voor de spieren, 50 keer per dag wens je iemand Buen Camino en uiteindelijk is dat heel normaal, zelfs de lokale bevolking wenst je regelmatig Buen Camino wat hartverwarmend is, iedere keer weer, veel Engels gesproken waardoor ik zelfs in het Engels ging denken, 5 talen gesproken, veel bergen beklommen en dus ook weer afgedaald, dus op allerlei manieren over bergen en door dalen gegaan, 3 dierbare mannen, ook wat dierbare vrouwen, 50 nieuwe mensen en namen, na 2 weken eindelijk durven wild plassen, wat enorm oplucht, ben na 40 keer een ervaren wildplasser geworden, in het moment kunnen zijn en de dingen nemen zoals ze komen, zelfs al is het pijn, count your blessings, een ervaring om nooit meer te vergeten.
Sta ik op de bus te wachten, komt er zomaar een peregrino vanaf zijn route vragen of alles oké is. Blijken we elkaar eerder op de route al ontmoet te hebben en ontstaat er weer een kort, mooi gesprek. Dat kan op de Camino. Op de terugweg in de bus zie ik veel pelgrims op hun weg, soms met frisse tred, soms afziend door de kou of door zere voeten.
Voor mij is dit stuk klaar. Ik hoop volgend jaar de laatste 300 km te kunnen lopen. Ik realiseer me dat ieder pijntje dat er de laatste weken heeft gezeten, ook weer verdwenen is en tel mijn zegeningen maar weer een keer. Tegen eventuele blaren zweer ik bij 2 keer per dag een simpele voetcrème, gecombineerd met zijdetape op de gevoelige plekken. De condooms deden helemaal niets als alleen gewoon pijn geven. Blaren ontstaan door een optelsom van frictie ( goede sokken), hitte en vochtigheid. Alles je 2 van de 3 weet te doorbreken, zal je minder snel blaren ontwikkelen.
In de albergue op een 4 persoon kamer ontmoet ik een Franse vrouw die de Camino voortijdig moet afbreken door knie klachten en zo krijgt ieder zijn eigen ding voor zijn kiezen.
Ik ga Leon in en maar eens kijken of er nog wat leuks te beleven is. Het is wel even wennen dat niemand meer mijn jas aanreikt, de deur voor me openhoudt, niemand mijn stoel meer onder me schuift of mijn rugzak aangeeft. Niemand meer een bloemetje voor me plukt. Ik ben verwend!
Én het geeft nu ook weer een gevoel van vrijheid. Ik weet dat ik het zelf kan, op mijn eigen manier. De stad verkend, het is zondag dus bijna alles is gesloten, alleen rond de kathedraal zijn wat winkels open. Cadeautjes gekocht, rond de kathedraal gewandeld ( is Helaas gesloten), in een andere kerk nog wat kaarsen aangestoken, ik was van plan nog een laatste mis bij te wonen, maar die laat nog een uur op zich wachten, een salade en wat brood gekocht voor een rustige avond maaltijd.
Mijn klus is gedaan. Vandaag naar Madrid en morgen naar huis. Veel ervaring rijker. Maar eens zien hoe dat te implementeren in mijn leven. Ik heb van ieder moment genoten. Help me eraan denken mijn zegeningen te tellen! ;-)
Vannacht hondsberoerd wakker geworden: de gamba’s met knoflook waren niet goed gevallen. Vanochtend leek het nog helemaal niks: ik kon geen eten of koffie zien of ruiken. Hebben, zo beroerd als ik was, wel Gunter en Bob uitgezwaaid. Gelukkig knapte ik in een uurtje weer op. Want Mick had besloten toch te willen wandelen. We moesten in ieder geval Leon uit, want het is zaterdag en op de een of andere manier zijn dan alle hotels, hostels, hostals en albergues volgeboekt. Vannacht tussen 3 en 6 was het ook al erg onrustigin de stad.
Dus we wandelen naar de volgende stop buiten Leon en besluiten verder te wandelen zolang zijn teen niet protesteert. Wat resulteert in een reguliere 20 km dagtocht alwaar we de andere 2 weer treffen. Vanavond afscheidsavond ( nog een keer) en morgen zwaai ik de boys uit en ga zelf terug naar Leon met de bus. Het is mooi geweest: ik heb 500 km in de benen en afscheid nemen moet toch een keer…
Ik heb een plekje geboekt in albergue San Francisco voor zondag om af te kicken van ruim 3 weken albergues en hostels.
Deze nacht in een albergue bij de entree naar Villadangos. Een nét geopende albergue, een beetje vreemd, we kunnen er niet goed de vinger op leggen, maar zeker vriendelijke mensen, weinig peregrino’s en prima slaapplekken. Later horen we dat dit 2 maanden geleden nog een “club” was… nu snappen we waarom er een bidet in iedere kamer staat en waarom er geen ramen in de kamers zijn ;-) haha. Hoewel weinig frisse lucht ( maar dat heb je bijna nergens bij het slapen) heerlijk geslapen.
8 mei retour naar León en Finale!
Vanochtend wederom afscheid genomen, nu van alle 3 de Guys. Ik benijd ze niet, want het is naar, nat weer. Ik heb aan Mick een sorrow stone meegegeven om achter te laten op de Cruz de Ferro om af te rekenen met oud verdriet.
Ik wacht nog een paar uur in de bar van deze voormalige club voordat ik de bus naar Leon kan nemen en overdenk deze laatste weken.
Het is indrukwekkend geweest, mooie ontmoetingen, prachtige mensen, fijne gesprekken, lachen en huilen, genieten en afzien, af en toe een prachtige natuur, iedereen zijn eigen verhaal, 23 dagen, 500 km, waarvan 75 zonder rugzak, 140 uur wandelen, 2 paar versleten sokken, 5 paar oordopjes,19 pelgrimsmenu's, veel Spaanse ontbijten, daarna vaak eieren met spek om het ontbijt goed te maken, veel bananen en magnesium en electrolyten voor de spieren, 50 keer per dag wens je iemand Buen Camino en uiteindelijk is dat heel normaal, zelfs de lokale bevolking wenst je regelmatig Buen Camino wat hartverwarmend is, iedere keer weer, veel Engels gesproken waardoor ik zelfs in het Engels ging denken, 5 talen gesproken, veel bergen beklommen en dus ook weer afgedaald, dus op allerlei manieren over bergen en door dalen gegaan, 3 dierbare mannen, ook wat dierbare vrouwen, 50 nieuwe mensen en namen, na 2 weken eindelijk durven wild plassen, wat enorm oplucht, ben na 40 keer een ervaren wildplasser geworden, in het moment kunnen zijn en de dingen nemen zoals ze komen, zelfs al is het pijn, count your blessings, een ervaring om nooit meer te vergeten.
Sta ik op de bus te wachten, komt er zomaar een peregrino vanaf zijn route vragen of alles oké is. Blijken we elkaar eerder op de route al ontmoet te hebben en ontstaat er weer een kort, mooi gesprek. Dat kan op de Camino. Op de terugweg in de bus zie ik veel pelgrims op hun weg, soms met frisse tred, soms afziend door de kou of door zere voeten.
Voor mij is dit stuk klaar. Ik hoop volgend jaar de laatste 300 km te kunnen lopen. Ik realiseer me dat ieder pijntje dat er de laatste weken heeft gezeten, ook weer verdwenen is en tel mijn zegeningen maar weer een keer. Tegen eventuele blaren zweer ik bij 2 keer per dag een simpele voetcrème, gecombineerd met zijdetape op de gevoelige plekken. De condooms deden helemaal niets als alleen gewoon pijn geven. Blaren ontstaan door een optelsom van frictie ( goede sokken), hitte en vochtigheid. Alles je 2 van de 3 weet te doorbreken, zal je minder snel blaren ontwikkelen.
In de albergue op een 4 persoon kamer ontmoet ik een Franse vrouw die de Camino voortijdig moet afbreken door knie klachten en zo krijgt ieder zijn eigen ding voor zijn kiezen.
Ik ga Leon in en maar eens kijken of er nog wat leuks te beleven is. Het is wel even wennen dat niemand meer mijn jas aanreikt, de deur voor me openhoudt, niemand mijn stoel meer onder me schuift of mijn rugzak aangeeft. Niemand meer een bloemetje voor me plukt. Ik ben verwend!
Én het geeft nu ook weer een gevoel van vrijheid. Ik weet dat ik het zelf kan, op mijn eigen manier. De stad verkend, het is zondag dus bijna alles is gesloten, alleen rond de kathedraal zijn wat winkels open. Cadeautjes gekocht, rond de kathedraal gewandeld ( is Helaas gesloten), in een andere kerk nog wat kaarsen aangestoken, ik was van plan nog een laatste mis bij te wonen, maar die laat nog een uur op zich wachten, een salade en wat brood gekocht voor een rustige avond maaltijd.
Mijn klus is gedaan. Vandaag naar Madrid en morgen naar huis. Veel ervaring rijker. Maar eens zien hoe dat te implementeren in mijn leven. Ik heb van ieder moment genoten. Help me eraan denken mijn zegeningen te tellen! ;-)
-
09 Mei 2016 - 21:10
Resi Veldhoven:
Patricia, Welkom thuis, super gedaan, ik ben een beetje met je meegereisd, benieuwd naar al je andere verhalen ,
tot snel !
liefs Resi -
09 Mei 2016 - 21:10
Babette:
Ha lieve Patries,
O, wat ben ik blij voor je, dat je zo'n prachtige ervaring hebt opgedaan.dat je je plan om naar Léon te lopen hebt kunnen uitvoeren én dat je ons daar zo van hebt laten meegenieten.
Ik zal je blijven herinneren aan deze intense en rijke ervaring. Het mooie is dat de herinneringen de komende tijd over je heen zullen buitelen en om voorrang zullen strijden en je nog heel lang kunt nagenieten. Dank je wel, lieve stoere Patries dat we met je mee mochten lopen. En dan morgen het weerzien met 'de meiden'. Over emoties gesproken.....
Goeie terugvlucht en tot snel. Dikke pakkerd, Bart en Babette -
09 Mei 2016 - 21:57
Marian Baardwijk:
Lieve Patries, het klnkt allemaal heel indrukwekkend. Knap dat je je doel gehaald hebt. Ik heb genoten van je verslagen. Hoor het graag live tijdens een wandeling in Gemonde -
09 Mei 2016 - 22:02
Nenny:
Gefeliciteerd Patries, het is je maar mooi gelukt om 500 km te lopen. Voorlopig doe ik het je niet na.
Een goeie terugreis en hopelijk tot snel.
Groeten, Nenny -
09 Mei 2016 - 22:20
Yvonne:
Lieve Patries,
Wat een indrukwekkende terugblik deel je met ons. Zo duidelijk dat dit een onvergetelijke ervaring is geworden. Vanaf nu is niets meer hetzelfde, kijk je door een andere bril. We vinden het geweldig dat je dit avontuur hebt vol gehouden, proficiat!!
Goede reis naar huis, weer naar je meiden en dan weer 'landen'.
Fijn om je gauw weer te zien en bij te praten.
Liefs, ook van Ekke,
Yvonne -
09 Mei 2016 - 22:42
Angeline:
Je ontroert en raakt me met je verhaal, je tekst, de beelden en het gevoel dat je me er bij geeft. Dankje en een diepe buiging van mij. Big hug en boel liefs, Angeline
-
10 Mei 2016 - 05:20
Marijke De Vuijst-Sturm:
Goede reis naar huis, Patries. Fijn dat je volgend jaar nog een stuk gaat lopen, deo volente.
Doordat je met een grote klap uit de sleur van je gewone leven bent gestapt kon je openstaan voor alle nieuwe ervaringen en indrukken. Helaas gaat dat ook weer langzaam slijten, maar je zult Waarschijnlijk een paar bijzonder momenten onthouden en ook de losheid en het doorzettingsvermogen zul je nooit meer helemaal vergeten.
Ik heb zo'n periode meegemaakt toen ik behandeld werd aan kanker. Na meer dan 10 jaar is daar slechts een vaag beeld van overgebleven, maar ik was destijds ook helemaal uit mijn ritme en gewone doen. Had nieuwe horizonnen en verre doelen en dat voelde licht en bevrijdend. Gezegend, zoals jij het ook noemt. En een beetje gelouterd.
Ik wens je een heel mooi tussenjaar! -
10 Mei 2016 - 15:32
Chris:
Apetrots op ons nichtje ! Nee 't was geen droom, maar echt afgestapt. Knap !
Groetjes y bienvenido a casa.
Chris -
11 Mei 2016 - 18:52
Kris:
Geweldig !
Heb genoten van je verhaal ...
Kan je niet beloven dat je t volgende stuk zonder mij loopt !
En nu "Buen Camino" voor al je verdere wegen !
-
16 Mei 2016 - 22:24
Diny Vermeulen ( Dochter Tante Annemarie):
Patricia, nog maar net kennis gemaakt met jou.
Al je indrukwekkende verhalen gelezen, mooi om te lezen en mee te beleven. En fijn dat je het wilde delen!
We zien elkaar vast nogeens.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
