22, 23 en 24 april
Door: Patricia van de Ven
Blijf op de hoogte en volg Patricia
24 April 2016 | Spanje, Ventosa
22 april naar Torre del Rio
Om 7.15 uur staan we weer paraat na een zeer sober ontbijt voor de volgende 20 km. Lijkt een makkie vandaag, weinig verloop van hoogte, meer dalen dan stijgen. Na 12 km een écht ontbijt: een croissant rijk belegd met sla tomaat ei en tonijn: heerlijk!
Als ik in de spiegel kijk, moet ik eerlijk zeggen dat ik wel mijn make up mis. Ik heb wel wat bij me, maar gebruik het toch maar niet. Wennen aan puur natuur…
Lange eentonige paden, opgeleukt met indringende gesprekken over van alles en nog wat. Bewolkt en in de loop van de ochtend gaat het regenen.
Onderweg komen we een Belg tegen. Hij loopt de verkeerde kant op: blijkt onderweg te zijn van Santiago naar Jeruzalem. Is hiervoor al komen lopen vanuit Brussel naar Santiago. Hij heeft het over de camino blues: de blues als je niet meer loopt. Voorlopig kan ik me daar nog niets bij voorstellen. Sommige mensen hoeven blijkbaar nooit meer te werken?
Rond 13 uur zijn we in Torre del Rio. Mick stelt terloops voor nog 10 km door te lopen. Van mij mogen ze, bij mij is het helemaal op. Op dat moment kan ik geen meter meer. Ik moet er niet aan denken. Hoewel ik ze zou missen, krijgen ze alle ruimte om te gaan. Ze blijven. Straks nog maar eens wat woorden aan spenderen, want ik wil ze niet tegenhouden en heb het blijkbaar even heel zwaar.. Fysiek én mentaal. Geen verdriet, de tranen stromen gewoon. Dag 8 van de camino: 150 km op de teller.
Na een goede douche, de was natuurlijk en een overheerlijke Amstel Radler ( en dat in Spanje!), heb ik de Guys lekker aan hun biertje gelaten en heb me teruggetrokken voor een nap.
Vanavond met zijn 4en op een kamer, dus lekker rustig. Voor morgen al gereserveerd, maar omdat het weekend is, was er al veel vol. Uiteindelijk bij de 4de gelukt!
23 april naar Logroño
Heerlijk geslapen met 4 op de kamer. Ik zal morgen toch echt moeten geloven aan een boven bed, maar dat zal ook wel lukken. Natuurlijk begonnen ze alle 3 te snurken, haha, oordopjes in en top geslapen. We werden alle 4 pas wakker van de wekker om 6 uur.
Het broodnodige ochtendritueel, waar de voeten altijd deel van uitmaken. Ik weet nog steeds alle blaren te voorkomen door de huid zacht te houden. De een gebruikt vaseline, ik heb gehwohl zalf, ’s middags na het douchen en ’s ochtends gelijk bij opstaan. Voordat dan uiteindelijk de sokken aangaan eerst de kwetsbare plekken afplakken met zijdetape. Bevalt me prima. Nog geen compeed nodig gehad.
Na een sober Spaans ontbijt gingen we weer op stap Voor 20 km. We wisten dat de eerste helft tot Viana pittig zou zijn qua stijgen en dalen en stijgen en dalen. Dit gebied wordt genoemd: barranco mataburros, wat zoveel betekent als het ravijn dat muildieren doodt. Gelukkig voelen mijn benen én mijn gemoed beter dan gisteren. Langs allerhande natuur, steeds meer wijngaarden en olijfbomen, aan de ene kant de ondergaande maan en aan de andere kant de opkomende zon.
Het wordt een beetje saai: nadat we in Viana aangekomen zijn, hebben
we weer de lekkerste maaltijd van de dag (soort van tapas), bezoeken de kerk ( voor een extra stempel in mijn pelgrimspaspoort) en hervinden onze moed om weer verder te gaan voor de 2de helft. Rond 14 uur in Logroño na een saaie wandeling langs veel industrie. Gek dat de laatste kilometers altijd het zwaarst zijn. Of het er nu 10 of 30 zijn, tegen het eind gaat het tegenvallen.
We komen in een albergue met 50 man in een grote zaal, allemaal in compartimenten verdeeld. Ziet er redelijk uit. De nacht maar eens afwachten.
Wat boodschapjes gedaan, de kathedraal bekeken, tapas gegeten, naar de kerk geweest (tsja, zaterdagavond) en gewandeld door Logroño. Zaterdagavond: de hele stad is vol, het lijkt wel of iedereen komt buiten spelen, op elke hoek is wel een feestje aan de gang. Het klinkt saai, maar ik kan er niet erg van genieten. Ben duidelijk niet zo’n stedentrip mens. Eigenlijk zijn we er alle 4 gewoon te moe voor, dus op naar de albergue. Hier blijken een groep dames te zijn die een vrijgezellenfeestje gaan vieren. O o wat een herrie… rond 12 uur is alles stil ( op de snurkers na, maar daar zijn de oordopjes voor) en laten we maar hopen dat de feestvierders pas thuiskomen als wij allang weer op of onderweg zijn. Alleen blijft er één groot fel licht branden, recht op ons gezicht. Het ziet er niet naar uit dat dit uitgaat vannacht… maar eens kijken of er wat slaap te vinden is, want het lijf is moe.
24 april naar Ventosa
Wat een afgrijselijke nacht. Er waren 3 groepen jeugd die de hele nacht hebben lopen spoken en feestvieren. Dus geen oog dichtgedaan. Dus we zijn alle 4 een beetje gesloopt vandaag.
We hebben zitten kijken hoe we de komende dagen gaan invullen. Wat zijn de leukste plaatsen om te verblijven. Mick is de enige die deze camino al eerder gelopen heeft, dus ook wel weet waar we absoluut wel of niet moeten zijn ( afgelopen nacht gaat in de absoluut nooit meer box ;-)) en we krijgen af en toe ook aanraders te horen. Dat moet dan allemaal passen binnen redelijke dagen én het is natuurlijk handig als ik rond 8 mei in Leon ben. Dat lijkt allemaal aardig te lukken, dus laat ik het maar weer los. Heb ik te veel tijd, dan loop ik nog een stukje verder en tijd tekort: dan neem ik de bus…
Vandaag 22 km op de teller staan, wat betekent dat we morgen de 200 km passeren. Fijn om vandaag niet te veel te doen. Dan gaan we vanavond maar eens zelf koken… tot nu toe was het niet nodig, maar eerlijk gezegd, zou ik ook niet weten waar ik de puf vandaan moest halen. En nu… aangekomen in Ventosa lijkt er wederom een restaurantje te zijn… laten we maar eens rond kijken.
Ik vraag me zelf ook wel eens af of ik dit nu écht leuk vind. Iedere dag weer diezelfde riedel. Wat zullen we vandaag eens gaan doen? Ach, laten we lekker een eindje gaan lopen? Daar gaan we weer! En de pijn in mijn benen! Tot nu toe voelt het als fysiek doorzetten en volhouden. Goed om met mannen te lopen. Die zeuren niet, dus ik ook niet.
Het is inmiddels 19 uur. Ik ga mijn tanden poetsen en slapen. Wat zou het heerlijk zijn om heerlijk uitgerust weer wakker te worden… komt goed!
En toen zat ik toch nog heerlijk bij de open haard 2 uur met Nederlanders te kletsen en inmiddels kan ik de trap weer op en af rennen, dus het herstel werkt nog steeds goed! Goede tips gekregen: morgen in de praktijk brengen: water met zout én suiker voor een beter herstel en kleinere stappen nemen om mijn heupen te ontzien. Ik zie vanavond mensen binnen komen lopen die er 40 km op hebben zitten en geen stap met kunnen zetten… grenzen bewaken is super belangrijk!
Ik kijk weer uit naar de 25 km van morgen.
Om 7.15 uur staan we weer paraat na een zeer sober ontbijt voor de volgende 20 km. Lijkt een makkie vandaag, weinig verloop van hoogte, meer dalen dan stijgen. Na 12 km een écht ontbijt: een croissant rijk belegd met sla tomaat ei en tonijn: heerlijk!
Als ik in de spiegel kijk, moet ik eerlijk zeggen dat ik wel mijn make up mis. Ik heb wel wat bij me, maar gebruik het toch maar niet. Wennen aan puur natuur…
Lange eentonige paden, opgeleukt met indringende gesprekken over van alles en nog wat. Bewolkt en in de loop van de ochtend gaat het regenen.
Onderweg komen we een Belg tegen. Hij loopt de verkeerde kant op: blijkt onderweg te zijn van Santiago naar Jeruzalem. Is hiervoor al komen lopen vanuit Brussel naar Santiago. Hij heeft het over de camino blues: de blues als je niet meer loopt. Voorlopig kan ik me daar nog niets bij voorstellen. Sommige mensen hoeven blijkbaar nooit meer te werken?
Rond 13 uur zijn we in Torre del Rio. Mick stelt terloops voor nog 10 km door te lopen. Van mij mogen ze, bij mij is het helemaal op. Op dat moment kan ik geen meter meer. Ik moet er niet aan denken. Hoewel ik ze zou missen, krijgen ze alle ruimte om te gaan. Ze blijven. Straks nog maar eens wat woorden aan spenderen, want ik wil ze niet tegenhouden en heb het blijkbaar even heel zwaar.. Fysiek én mentaal. Geen verdriet, de tranen stromen gewoon. Dag 8 van de camino: 150 km op de teller.
Na een goede douche, de was natuurlijk en een overheerlijke Amstel Radler ( en dat in Spanje!), heb ik de Guys lekker aan hun biertje gelaten en heb me teruggetrokken voor een nap.
Vanavond met zijn 4en op een kamer, dus lekker rustig. Voor morgen al gereserveerd, maar omdat het weekend is, was er al veel vol. Uiteindelijk bij de 4de gelukt!
23 april naar Logroño
Heerlijk geslapen met 4 op de kamer. Ik zal morgen toch echt moeten geloven aan een boven bed, maar dat zal ook wel lukken. Natuurlijk begonnen ze alle 3 te snurken, haha, oordopjes in en top geslapen. We werden alle 4 pas wakker van de wekker om 6 uur.
Het broodnodige ochtendritueel, waar de voeten altijd deel van uitmaken. Ik weet nog steeds alle blaren te voorkomen door de huid zacht te houden. De een gebruikt vaseline, ik heb gehwohl zalf, ’s middags na het douchen en ’s ochtends gelijk bij opstaan. Voordat dan uiteindelijk de sokken aangaan eerst de kwetsbare plekken afplakken met zijdetape. Bevalt me prima. Nog geen compeed nodig gehad.
Na een sober Spaans ontbijt gingen we weer op stap Voor 20 km. We wisten dat de eerste helft tot Viana pittig zou zijn qua stijgen en dalen en stijgen en dalen. Dit gebied wordt genoemd: barranco mataburros, wat zoveel betekent als het ravijn dat muildieren doodt. Gelukkig voelen mijn benen én mijn gemoed beter dan gisteren. Langs allerhande natuur, steeds meer wijngaarden en olijfbomen, aan de ene kant de ondergaande maan en aan de andere kant de opkomende zon.
Het wordt een beetje saai: nadat we in Viana aangekomen zijn, hebben
we weer de lekkerste maaltijd van de dag (soort van tapas), bezoeken de kerk ( voor een extra stempel in mijn pelgrimspaspoort) en hervinden onze moed om weer verder te gaan voor de 2de helft. Rond 14 uur in Logroño na een saaie wandeling langs veel industrie. Gek dat de laatste kilometers altijd het zwaarst zijn. Of het er nu 10 of 30 zijn, tegen het eind gaat het tegenvallen.
We komen in een albergue met 50 man in een grote zaal, allemaal in compartimenten verdeeld. Ziet er redelijk uit. De nacht maar eens afwachten.
Wat boodschapjes gedaan, de kathedraal bekeken, tapas gegeten, naar de kerk geweest (tsja, zaterdagavond) en gewandeld door Logroño. Zaterdagavond: de hele stad is vol, het lijkt wel of iedereen komt buiten spelen, op elke hoek is wel een feestje aan de gang. Het klinkt saai, maar ik kan er niet erg van genieten. Ben duidelijk niet zo’n stedentrip mens. Eigenlijk zijn we er alle 4 gewoon te moe voor, dus op naar de albergue. Hier blijken een groep dames te zijn die een vrijgezellenfeestje gaan vieren. O o wat een herrie… rond 12 uur is alles stil ( op de snurkers na, maar daar zijn de oordopjes voor) en laten we maar hopen dat de feestvierders pas thuiskomen als wij allang weer op of onderweg zijn. Alleen blijft er één groot fel licht branden, recht op ons gezicht. Het ziet er niet naar uit dat dit uitgaat vannacht… maar eens kijken of er wat slaap te vinden is, want het lijf is moe.
24 april naar Ventosa
Wat een afgrijselijke nacht. Er waren 3 groepen jeugd die de hele nacht hebben lopen spoken en feestvieren. Dus geen oog dichtgedaan. Dus we zijn alle 4 een beetje gesloopt vandaag.
We hebben zitten kijken hoe we de komende dagen gaan invullen. Wat zijn de leukste plaatsen om te verblijven. Mick is de enige die deze camino al eerder gelopen heeft, dus ook wel weet waar we absoluut wel of niet moeten zijn ( afgelopen nacht gaat in de absoluut nooit meer box ;-)) en we krijgen af en toe ook aanraders te horen. Dat moet dan allemaal passen binnen redelijke dagen én het is natuurlijk handig als ik rond 8 mei in Leon ben. Dat lijkt allemaal aardig te lukken, dus laat ik het maar weer los. Heb ik te veel tijd, dan loop ik nog een stukje verder en tijd tekort: dan neem ik de bus…
Vandaag 22 km op de teller staan, wat betekent dat we morgen de 200 km passeren. Fijn om vandaag niet te veel te doen. Dan gaan we vanavond maar eens zelf koken… tot nu toe was het niet nodig, maar eerlijk gezegd, zou ik ook niet weten waar ik de puf vandaan moest halen. En nu… aangekomen in Ventosa lijkt er wederom een restaurantje te zijn… laten we maar eens rond kijken.
Ik vraag me zelf ook wel eens af of ik dit nu écht leuk vind. Iedere dag weer diezelfde riedel. Wat zullen we vandaag eens gaan doen? Ach, laten we lekker een eindje gaan lopen? Daar gaan we weer! En de pijn in mijn benen! Tot nu toe voelt het als fysiek doorzetten en volhouden. Goed om met mannen te lopen. Die zeuren niet, dus ik ook niet.
Het is inmiddels 19 uur. Ik ga mijn tanden poetsen en slapen. Wat zou het heerlijk zijn om heerlijk uitgerust weer wakker te worden… komt goed!
En toen zat ik toch nog heerlijk bij de open haard 2 uur met Nederlanders te kletsen en inmiddels kan ik de trap weer op en af rennen, dus het herstel werkt nog steeds goed! Goede tips gekregen: morgen in de praktijk brengen: water met zout én suiker voor een beter herstel en kleinere stappen nemen om mijn heupen te ontzien. Ik zie vanavond mensen binnen komen lopen die er 40 km op hebben zitten en geen stap met kunnen zetten… grenzen bewaken is super belangrijk!
Ik kijk weer uit naar de 25 km van morgen.
-
25 April 2016 - 18:51
Resi:
Prachtig, ik reis een beetje met je mee! Je gaat goed hoor , hou vol Patries -
25 April 2016 - 20:52
Erica:
Lieve mama, wat een mooie verhalen. Afzien is het wel! Denk heel veel aan je en heb vandaag 10 km met je mee gewandeld op afstand! Dikke knuffel en super trots op jou. -
25 April 2016 - 21:24
Yvonne:
Wat boeiend toch, al die thema's die je tegenkomt: hoe houd ik het uit met snurkers en feestvierders, wel of niet samen verder, vind ik dit wel leuk, houdt mijn lijf dit vol, waar slaap ik morgen, etc. Hoezo saai :-). Ondertussen zijn jullie wel een hecht 'kluppie' aan het worden.
Fijne dagen toegewenst oftewel Buen Camino en liefs van ons, Ekke & Yvonne -
25 April 2016 - 22:55
Anton Van De Ven :
Wat doe je het goed Patje. Hier natuurlijk super saai zonder jou en Mieke. De donderavonden zijn stil en verlaten. Maar jij worstelt en blijft boven. Wat leerzaam en weer met 3 mannen hihi. Have fun Je moet ook genieten van al dat moois. -
26 April 2016 - 00:39
Kris:
Oh jee, je krijgt t toch niet op je heupen, hè !
Ja wat een verhalen weer ! Saai ziet t er voor ons niet uit ! En geweldig de manier waarop je steeds weer ergens een oppepper krijgt en verder kunt ... Dat is de kracht van zo n wandeltocht waar je konstant weer andere mensen leert kennen die wat energie bij je achterlaten en die jij ook weer het nodige meegeeft..... Mooi zussie !
Buen Camino xxxxxxx -
26 April 2016 - 00:39
Kris:
Oh jee, je krijgt t toch niet op je heupen, hè !
Ja wat een verhalen weer ! Saai ziet t er voor ons niet uit ! En geweldig de manier waarop je steeds weer ergens een oppepper krijgt en verder kunt ... Dat is de kracht van zo n wandeltocht waar je konstant weer andere mensen leert kennen die wat energie bij je achterlaten en die jij ook weer het nodige meegeeft..... Mooi zussie !
Buen Camino xxxxxxx -
26 April 2016 - 09:37
Ria Van De Ven:
hagel en sneeuw...onweer wind en regen...deren mij niet.Ik kan er hier wel tegen. Zo is het hier in Holland, maar veilig en warm achter mijn raam en zit vol bewondering jouw tocht te lezen. De stilte van de natuur, de saamhorigheid, maar ook de ergernis en aanpassing. De samenleving in notendop. Sterkte ermee,lekker volhouden en ervan genieten. Zo is het hele leven. Liefs. T.Ria -
26 April 2016 - 22:15
Babette:
Ha lieve Patries,
Wat kun je al je belevenissen prachtig verwoorden. Je neemt ons mee: berg op en berg af met al je wederwaardigheden samen met je drie mannen. Never a dull moment en ik bewonder je veerkracht en doorzettingsvermogen. Goeie benen en plezier wens ik je de komende kilometers, kanjer. Liefs Babette -
27 April 2016 - 11:21
Joke:
Lieve Patries,
Meis wat leuk om te lezen, die reisverhalen van je! Gelukkig ook dat je niet alleen loopt en dat soms het weer een beetje meezit. Blijf de verhalen sturen hoor want ik word er blij van. Nog veel succes en plezier schat, liefs Joke -
27 April 2016 - 19:59
Wim:
Hoi Patricia, boeiend hoor, je verhalen. We leven mee! -
28 April 2016 - 14:47
Maria En Frans:
Daar zijn geen woorden voor ... Heel veel liefs en groetjes uit Utereg -
29 April 2016 - 15:49
Thies Is Niet Wies:
Ik voel de pijn, hoor de geluiden en ruik de natuur! Benen als lood, voeten aan aarde vastgelijmd en heupen als vastgeroeste scharnieren. Allemaal waar, maar wat dit alles verslaat: men-ta-li-teit. En dat heb je! Opgeven is geen optie.
En ja, mannen zeuren niet ;)!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
